O książce: 2011 / Zabawna i smutna, zjadliwa i przejmująca powieść Tatiany Solomatiny o „pokoleniu wejściowym”, o poezji przyjaźni i proza ​​miłości. O mądrych kotach i głupich ludziach. Oda do młodości. Wiersz dla uczniów. I oczywiście wszystko to „zrobiono w Odessie”! „Kimkolwiek był ten Odpowiedzialny Lokator... Podjął się śmiałego eksperymentu, deklarując: „Niech stanie się Światło!” I zrobiło się tłoczno...” Tłoczno, chaotycznie, wesoło, jak przed głównym budynkiem medyny w Odessie podczas długiej przerwy między drugą a trzecią parą. Jest tłoczno, jak we wspólnym mieszkaniu, gdzie nie da się ukryć we własnym pokoju prywatnym przed wesołym woźnym Włodzimierzem, ani przed Wiecznym Żydem, ani przed „bękartem Nelką”, ani przed szaloną tancerką i jej rodziną, ani przed od Tygrysa, który dosłownie spadł z nieba na głowę bohaterki...